31.12.18

2019 ;)


И ете дојдовме до „најмотивирачките“ два дена во кои сите секому честитаат Среќна Нова и се мотивираат дека животот од 1-ви ќе им тргне конечно, а во реалноста всушност секогаш останува исто како и претходната година... тој што знае да живее и што си има среќа ќе има и во следната и ќе си го живее животот убаво и поубаво, а тој што не знае и што немал среќа, нема да има ни во 2019-та, ни во било која по неа и ќе си продолжи да си кука и мјаука како и во претходната до следниот 31-ви... но, денес и утре, како што реков, ќе се пењавиме со Среќата...

25.9.18

Расизам и Дискриминација за секојдневна употреба, посебно „кога ќе ти загусти“

Почнува „да ми се повраќа“ од употребата на термините „Расизам и Дискриминација“ и токму од тие кои сакаме најчесто да ги заштитиме...

А зошто? 

Ќе споделам само две случки, а ги гледам секојдневно сигурно барем по една повеќе...

Се`почна да ме вади од такт по испадите на Серена во финалето на ЈуЕс Оупен, кога не можеше да се соочи со Правилникот, со Судиските одлуки кои беа прецизни и чисти и на крај со поразот во кој беше „прегазена ко од теретен воз“.

Да, токму од тој ден почнав малку повеќе да ги забележувам нештата на таа тема и да подразмислам „Зошто луѓето кога не можат да го прифатат поразот, пробуваат на мала врата да се претстават како оштетени, пробувајќи да придобијат симпатии?“
И точно е, кој и да е од нас, кога ќе види пред себе жртва на Расизам или каква и да е друга Дискриминација, веднаш застанува во одбрана кон истиот.

Е сега да се вратам на случките од вчера:

1. Влегувам во обложувалница, сакајќи да си ставам едно ливче на моја Барса дека Лео ноќта ќе постигне минимум два гола. Доаѓам на ред, ставам 2 евра и си заминувам. Но, само што ја напуштив машината, слушам од зад мене, младо момче (Црнец- мора да потенцирам поради суштината на приказната) почнува да вика на глас: 

- „Ова е дискриминација!!! Не ме пушташ да играм!!! Сите ги пушти, а мене не!!! Ова е расизам!!! Не може вака!!! Срам да ти е!!! Затоа што сум црнец??? Срамота е ова!!!“. 

И се дере колку го држи гласот. Застанав, се збунив и тамам да тргнам накај него и да се спротивставам на вработениот кој не му дозволувал да игра, токму тој (вработениот) изусти: 

- „Како не ти дозволувам??? Ти реков, покажи ми ја клуб картичката. Или ако немаш, дај ми лична карта и ќе ти направам, ќе можеш да играш. Без картичка, не смеам да те пуштам внатре. Сакаш мене полиција да ме затвори? Те молам не викај и напушти го објектот или дај ми документ за идентификација„.

За малку ќе се излетав, што велат „ко вол у купус“.
Да, тоа се правила и сосем е во ред.
Но, „црнчето“ не сакаше да покаже ни документ, ни да се идентификува (тоа се правила во државата каде не можеш да влезеш без идентификациона карта, преку која си пријавен во Бирото за Данок). И замислете, продолжи да се дере дека ова е Расизам и Дискриминација додека обезбедувањето го изнесуваше надвор. Чисто за да ви ја дополнам сликата, ќе кажам дека со мене во клубот имаше уште околу 20-на луѓе од кои најголем број беа црномурести, но без никаков проблем.

2. Оттаму заминувам на посета кај пријател (кој работи на рецепција во еден хотел) за да ја споделам ситуцијата, а и малата анализа на ливчето. Само што стигнав пред рецепцијата, слушам кавга. Застанувам настрана и следам... 

Фамилија Индијци, му се дерат на сиот глас: 

- „Ова е дискриминација! Ова нема да го трпиме!!! Како не ви е срам!!! Ова е расизам!!! Затоа што сме Индијци не не` оставате да бидеме во апартманот до 20 часот? Затоа? Да бевме бели ќе беше во ред? Срамота!!! Е не излегуваме, викнете ако сакате и полиција, ние не го напуштаме апартманот!!! Ова е чист расизам!!!“.

Другар ми на рецепција му одговори со веќе тон на нервоза: 

- „Ве молам смирете се. Зошто мислите дека треба да викнам полиција? Па ќе ве исфрли нашето обезбедување, и тоа веднаш. Само треба да го повикам. Затоа ве молам, спакувајте се, ви оставам половина час и напуштете го апартманот.“

Тоа така траеше скоро 10-на минути во кое на крај, откога пристигна и повиканото обезбедување, фамилијата Индијци замина да се спакува и го напуштија хотелот.
Не ми беше јасно ништо. Посебно што го познавам другар ми, нема шанса да направи нешто такво.
Секако, во право бев.

Часот на случката беше 13:00.
Индијците тој ден имале заминување од хотелот, им завршил одморот. Како и во секој хотел во светот си има точен тајминг за „Чек-Ин“ и „Чек-Аут“, за кој гостите се информираат уште при букирање.

Тие требале да го напуштат апартманот во 11 часот претпладне (според Правилникот и нивниот потпишан Букинг), но поради немање следни гости до вечерта, рецепционерот ги оставил уште некој час повеќе, поради тоа што биле и со мали деца, сакајќи да направи ете „добро дело“. Но, кога отишол да ги информира дека времето е одамна истечено и дека сега веќе ќе мора да го напуштат апартманот за да се подготви за следното „доаѓање“, почнува театарот. Индијците имале авионски лет вечерта во 23 часот и сакале да си го искористат сето време во апартманот, без да платат за тој ден, без да платат дури и за евентуално „екстра часови“ или слично (при букирањето). И нормално, најлесен начин да добијат од нивната „зацртана цел“ е да се повикаат на „Расизам и Дискриминација“.

Нон-сенс.
Катастрофа.

Сега пак ќе се вратам на Серена и онаму каде започнав...
„Целта ги оправдува средствата“?
Не, не и не.

На ова мора да се најде начин како да му се стави крај, затоа што светот сега допрва ќе се соочува со ваквите испади на сите страни и во сите сфери.
Повеќе од очигледно.

А тоа ќе создаде контра-ефект кој што не знаеме како ќе продолжи... ете мене почна „да ми се повраќа“ и сакам да заврши тука, затоа што се сметам за чесен и искрен борец против секаква дискриминација и расизам, без исклучок и без компромис.

6.9.18

Транзициско живеење од прво одделение до Северна Македонија, а очигледно и понатаму...

Не знам дали Транзицијата не` уништи или едноставно таква ни била кармата за ние, цели генерации, да живееме како транзициски експеримент?
А не е тоа од сега, тоа е од почетокот на нашите животи и се` уште трае... можеби и не е експеримент?

Еве мал осврт како почна и каде сме денес:



- Ме запишаа во прво одделение и бевме експеримeнтaлна паралелка во „Кирил...“, учевме француски јазик уште од прво одделение. Но, во петто одделение, државата одлучила дека експериментот е „неуспешен“ (премногу кошта) и не` врати со сите останати основци... во петто одделение продолживме со францускиот исто како и сите во Македонија, од првата лекција, од азбуката!? А јас положив со 8-ка, Француски јазик на факултет (подоцна) со она што го имав научено малтене од 1-во до 4-то. Што да кажам сем, погрешна транзиција...

- Во основно училиште имаше еден проект „настава во природа“. Тамам ние дојдовме на ред за „настава во природа“ го укинаа, не било неопходно... како се случи и зошто, ден-денес не ми е јасно.... Едноставно ние го немавме тој бенефит...

- Бевме една од последните генерации кои заминаа на екскурзија „низ Југославија“. Имавме транзиција во нова држава потоа...

- Кога се запишувавме во средно, не` фати „транзицијата во образованието“. Се укинаа гимназиите, па мораше да се запишеме во Средно-насочените училишта... Јас одбрав Биотехнологија, бидејќи сакав да се занимавам со генетика...

- Откога завршивме средно, го укинаа Насоченото, ја вратија старата шема... Транзицијата со средното-насочено ја оквалификуваа како неуспешна...

- Во меѓувреме сите факултети кои ги отворија во Југославија со струка Биотехнологија (и мојата љубов Генетика да си ја продолжам) ги затворија... транзицијата налагала да остават само „прехранбена биотехнологија“... а јас сакав да студирам Човек. Но ајде, можев да разберам бидејќи тоа беа и „светски транзиции“ да ја држат “биотехнологијата и генетскиот инжењериг под контрола“...

- Заминавме во војска, транзицијата не` фати и таму. Се распадна СФРЈ, настана војна, ни го продолжија воениот рок, некои од нас никогаш не се вратија, загинаа низ воените полиња во Босна и Хрватска...

- Добивме држава, транзицијата продолжи, Приватизацијата не` почести со ново транзициско манипулирање... се` што градевме заеднички како Република и Држава, си го лапнаа тие што во тие моменти се најдоа на директорските места... Транзициските Фамилии си направија чекор напред...

- Влеговме во нов круг Транзиции: нови транзициски работни услови, транзициски пари/Ќљусеви-Бонови, транзициски пасоши и документи, нови транзициски работни места, нови транзициски закони, нова мала фингирана војничка која транзицијата ја наложи со УЧК, МУЧК, БУЧК... Охридски, Пржински, Преспански договор... (којзнае ли каков следен транзициски договор ќе има, Маџирмаалски, ПелистерскиОчи, КривоМаарски, Брегалнички или ДолноДупенски Договор...)

- Следната транзиција ја доживеавме со масовно иселување и хистерично потпишување во толпа „дека сме Б`лгари ама од 1945 до денес не ни дозволувале така да се именуваме, со документи кои ги потпишувавме, но не на превод од Македонски на Б`лгарски јазик, туку само прилагодување од дијалект на литературен Б`лгарски јазик (да, да тоа е документ кој е услов за добивање на Б`лгарски пасапорт и документ, кој многу кажува и кој ете и ден-денес дозволува пењавење по соц.мрежи на мас-идиоти дека „името не го даваат...“, а сите бегаат соочување со тој факт кој што сакаат да го прикријат, со неспоменувањето...)

- Сега следува Референдум за нова транзиција, ЕУ, НАТО и Северна Македонија...

...и скоро да сум сигурен дека таа транзиција нема да запре тука... ќе тера се` додека нашиве генерации живеат... таква ни е кармата... очигледно...

23.8.18

Како ме насамарија и ми го украдоа станот...

Живеев во 6-то собен стан (со плус 2 гаражи), со поглед на море од едната страна, во хоризонт имав десет реки на другата, планини гледав на третата страна, а ако подизлезев на четвртата страна имаше неколку преубави езера. 

Еден ден, веќе потпораснат, ми понудија да се преселам во еднособен стан кој немаше поглед на море и го немаше тој избор на планини, реки и езера, иако во секој случај ги имаше, барем по едно на секоја страна. Немаше ниту една гаража, бидејќи ќе сум имал можност да паркирам каде сакам, наоколу ќе било слободно.

Нон-сенс беше да се преселам, но ми беше ветено дека ќе ми биде поубаво, нема да мора да плаќам толку многу за одржување на претходниот огромен стан. Ми објаснуваа дека дури и контролата и чистотата ќе бидат на поголемо ниво за пократко време, бидејќи нели само една соба ќе имам за одржување.
Ајде, до некаде имаше логика, иако со тешко срце прифатив... а пресудното беше дека сепак претходниот стан имаше име на дедо ми и татко ми, а овој новиов и помалиов ќе беше исклучиво мој, на мое име.

Се преселив.



Тешко, ама почнаа проблемите... тесно, се скрати видикот, се изгуби морскиот хоризонт, сонцето влегуваше бргу и излегуваше уште побргу. А на крај ме дотепа тоа што и не ми дадоа Катастарски лист. Била нова градба, ќе сум причекал за да ме заведат во Катастар... чекав и окапав чекајќи... и ден-денес немам Имотен лист од Катастар, џабе „ме мачкаа“ дека ќе биде мој... ниту е мој се` уште, а ниту условите се тие кои ги замислував.
Сега знам дека требаше да донесам подобра одлука, на пример прво да го реновирам 6-то собниот, можеби требаше да седнам со дедо ми и татко ми и да направам подобар договор што немаше да има влијание на иднината откога тие „ќе заминат“... не знам... знам само дека добро „ме насамарија“ и дека веќе не знам дали некому можам да му верувам дека треба уште да чекам, дека ќе се среди се` наскоро... или некогаш... а времето тече, мене годините ми одминуваат... а се прашувам дали и моите деца ќе дојдат до истите прашања некогаш, само што овојпат тие нема да имаат избор меѓу 6-то собен и 1-но собен, туку овој 1-но собниов или ќе мораат да заминат во друг град и да си започнат „од нула“ па со документи, со Имотен лист и се` како што треба, ама уште од почеток.

Не знам... времето истече, жетонот се потроши.

13.8.18

Дали повторно Македонците во Малта нема да имаат соодветни услови за гласање и на Референдумот?

Малта е новата дестинација која веќе втора година ги „руши“ рекордите во привременото иселување на млади од Македонија. Посебно, во летниот период, од јуни до почетокот на октомври.
Се споменуваат неофицијални бројки и до преку 10 илјади иселеници. А пред тоа и потоа остануваат сигурно некаде помеѓу 5-6 илјади Македонци на островот.
Ако се повторат последните „активности“ на ДИК за територијата на Малта за сите оние што сакаат да гласаат (без разлика дали ќе е „Да“ или „Не“) тогаш со сигурност и овојпат можам да бидам кажам дека одвај 1% ќе се пријават „за гласање во дијаспора“. А можеби ни толку.


Причината е многу едноставна: бидејќи нема ниту конзулат, ниту било каква соодветна канцеларија во Малта за исполнувања на гласачките обврски на граѓаните од РМ, единствениот избор за гласање е Амбасадата во Рим. 
Тоа подразбира дека секој Македонец во Малта, треба да си купи повратен авионски билет за Рим за 29 септември, за да гласа. (барем такви беа условите на последните Избори)
Нон-сенс.
Ако веќе купува билет, тогаш опцијата му е да си купи барем за Скопје, па ќе си се види и со пријателите.
А, да ... да не заборавам дека покрај авионскиот билет до Рим или до Скопје, ќе треба да обезбеди и неколку дена од одморот, бидејќи не е возможно да летне наутро и да се врати истиот ден.
Тапа... затоа и ќе биде прашање колку од илјадниците Македонци на островот ќе имаат можност да си го реализираат правото на глас на овој Референдум, слично како што беа несоодветно истретирани и за последните Избори...

7.8.18

Штета што „Македонска Пошта“ не е исчезната се` уште, бидејќи е само уште една бедна псеудо-профи институција

Денеска само уште еднаш ми се потврди дека во МК не функционира ниедна институција како што треба, сем до моментот додека ти ги земат парите. 
А „Македонска Пошта“ е уште една од бедните компании кои треба што поскоро да пропадне и да исчезне, за да не се залажуваме дека нешто функционира...
Имено, рано утринава „бабичката“ на шалтер во Аеродром прима пратка која треба да се достави денес до Охрид. Ај прво што го греши градот во записот, наместо Охрид пишува Битола, туку и реагира како да не е тоа којзнае каква грешка што ја направила!? (а со огромни букви и` е назначена адресата на пакетот). По (среќната) забелешка, сепак се поправа и го впишува Охрид. 

Потоа „Бабичката“ изнесува некои информации што ги научила „напамет“ (гарант така и рекле), чиниш си дошол во некоја германска или скандинавска пошта...

И тамам чоек да се понадева дека можеби и сепак ете има нешто што функционира, за кратко време влезот во нивните „субстандарди“ ме внесе во македонската реалност...

Од пратката ни трага ни глас.

Вртам телефони низ Скопје и Охрид (и тоа од странство, бидејќи ми беше битно пратката да стигне токму денес, токму на адресата во Охрид, затоа што има причина, не само затоа што сум платил за услугата колку што ми побараа по нивната тарифа за „достава до адреса“), но џабе...
Никаде никој нема ни да одговори, ниту пак знае...

Се колебам дека „тракингот“ на пратката може да им функционира, сепак проверувам... и хоп, ете ја пратката, нешто малку пред 20 часот пристигнала во Охрид, но во пошта. Не, на назначената адреса.
А „бабичката“ се пењаваше колку нивниот професионализам е прецизен и дека пратката во 18.00 ќе стигне на „адресата“... и дека претходно ќе се јават на доставениот мобилен телефон на адресата... (нормално, претпоставувате нели дека ни телефон заѕвони, ни бутур...)

Криво ми е што не им поверував на најблиските кои учествуваа во „доставата“ на пратката до Македонија да не им верувам на институциите во МК и дека може да се случи дури и да се загуби, ама ете, лично оптимистички сакав да верувам дека нештата се подобриле и дека Македонија сепак во меѓувреме станала подобро и пофункционално место за живеење од претходно...

Штета, што не им поверував... сепак тие си ги знаат мустрите со кои се соочуваат секој ден...
Бедно.

П.С.
... на крајот „тажно, но среќно резиме“, дека сите што сме заминале од таму сме го направиле вистинскиот чекор... а пратката ќе чекам достава до „адресата“ во следните денови со надеж дека сепак нема да се загуби...

20.6.18

Конечно крај за БЈРМ/ФИРОМ

... на сите ни е јасно дека проблемот со името и она кое го носевме како ФИРОМ или БЈРМ беше нефер и генерално имбецилен проблем што ни беше наметнат од аспект на Моќ, што стана услов за чекорење кон иднината на секој жител на државата. И конечно крај за понижувачкото ФИРОМ/БЈРМ.


Кога веќе бевме принудени да бираме и да прифатиме промена безпоговорно, веќе е јасно дека овој последен договор што треба да се ратификува, потенцира и за нашиот јужен сосед дека ќе имаме загарантиран и потврден идентитет. Еднаш засекогаш веќе ќе е јасно секому, на сите соседи на „идната“ Република Северна Македонија и на светот, дека Сме и засекогаш ќе Бидеме Македонци. Веќе тоа никогаш нема да биде ниту прашање, ниту можност за некаков спор!

Од друга страна, ќе станеме единствена држава на Балканот која нема веќе да има ниту едно спорно, отворено и нерешено прашање со соседите. Ќе станеме држава која ќе ги има регулирано сите свои граници, а токму тие проблеми со соседите со овој последен исчекор од спорот, ги реши на најцивилизиран и најсовремен европски начин, со седнување на маса, со разговори со преговори и договори.

Македонците, да Македонците, ќе останат засекогаш грижа на државата, каде и да се низ светот, на истиот начин и со истиот концепт како што и досега се грижеше за своите иселеници и како што тоа е уредено во секоја земја членка на Европската Унија, без никакви исклучоци и без никакви проблеми.

Затоа, како единка, го прочитав детално тој договор и го поддржувам конечното решение во спорот со Грција, бидејќи сите граѓани на оваа држава, не само ние Македонците, заслужуваат поквалитетен и поубав живот во рамките на континентот.

(Бидејќи секој граѓанин фер е да учествува во одлучувањето за крајот на овој спор, убаво е што ќе има Референдум на кој секој ќе може да го покаже својот став. На крајот од краиштата, ако успее тоа е тоа. Но и да не успее, пак ќе е тоа-тоа во друг концепт. И повторно и потоа пак секој со својот избор, да оди напред, да тапка следните децении во место или да се враќа наназад во некоја друга форма. Важно е дека секој треба да има право да го даде својот глас. Фер.)

10.4.18

Зошто?


Има еден чуден човечки феномен што карактерната особина, на секој од нас, поврзана со „почитување на другиот“, не`двои дали сме „говеда неотесани“ или сме „луѓе на место“.
Во превод, во прво лице еднина, тоа би било вака: - ако јас ги почитувам твоите правила, твојот дом, твојата личност, твоите навики и твојот животен избор, зошто е толку тешко тоа да се случува и во обратната насока? Зошто секогаш за „говедата неотесани“ се нуди изговорот „добро де, не замерувај, го знаеш каков е, не му земај здраво-за-готово“ и слични имбецилни клишеа?
Зошто?
И на крајот од краиштата, зошто па да почитуваме „личности“ кои не не` почитуваат нас? А посебно е ова важно и пречи кога сме во километража и години кои не трпат компромиси за квалитетен живот. Ајт мрш упм...
П.С.
Факт е дека ова е и вечна психолошко-философска тема со многу дилема, но како што човек се развива така навлегува се` подлабоко во суштината на секојдневието и генерално животот.

6.4.18

За првпат имав чест гордо да им возвратам со „Алејкум Селам“ ;)

Запознав двајца туристи од континентална Турција кои случајно не знаеа ниту еден единствен странски збор. (сем да кажат на англиски „Елоу“)

Тоа воопшто не ми пречеше во следните три дена да се дружам со нив колку што можам, споделувајќи го секој мој досега научен турски збор (не повеќе од 50-на збора). Но, најголем дел од „муабетите“ беа поткрепени со мимики, како говор на телото.



После три дена, од нигде-никаде ме среќаваат на улица и ме отпоздравуваат со „Селам Алејкум“. Во истиот момент ми текна дека треба да одговорам со „Алејкум Селам“ (со надеж дека не погрешив, бидејќи неколку пати сум го сретнал низ книги и филмови), не претпоставувајќи дека токму со тоа ќе поттикнам едно огромно воодушевување и уште поголемо пријателство.

Ме „завлекоа“ покрај море, во еден бар, за да ме почестат во знак на пријателство и добра воља. Сфатив дека тоа е за мојот труд што сум го вложил за да им помогнам да се разберат и со останатите околу мене, кои исто исто така не знаеја турски, но не се ни трудеа да ги разберат.
И посебно што сум ја испочитувал нивната култура и „незнаење“.
(прераскажано со голем дел мимики, со кои веројатно отстрана изгледавме како да сме во некој „цртан филм“)

Тоа е тоа.

Кога имаш отворен ум, кога немаш фрустрации, кога си расположен за светот и светот ќе е расположен за тебе. 

Пријателствата немаат ограничувања, па дури и да не го познавате туѓиот јазик. 

Треба да ја имате само желбата...

П.С.

А зошто го споделив ова?
Едноставно, поради многуте мои исфрустрирани бивши сограѓани, кои ни ден-денес не можат да ја сфатат поентата на разбирањето и комуникацијата.

30.3.18

Претпоставувам дека Путин ќе го предаде пехарот на Аргентина...

Додека ФИФА се` уште одолева на предлозите и притисоците за преместување на СП од Русија во некоја (или некои) друга земја, мене поатрактивно ми е да си правам анализи во аспект „како Аргентина би имала шанса повторно да стигне до Финалето?“.

Секако, ќе земам предвид дека нема да има никакви промени и дека СП ќе си почне и ќе си заврши во Русија.

И уште една забелешка е многу важна, дека е рано за вакви сериозни калкулации бидејќи не се знае кој ќе е на списокот, кој ќе е повреден итн, но ако биде се` како што е денес, тоа е токму оваа претпоставка.


Аргентина во прв натпревар со Исланд кој секако ќе влезе со многу фрустрации во овој натпревар, дел поради неискуството, а дел и поради очекуваното негостопримство од домаќинот. Не се ни очекува дека може да направи изненадување. Вториот, далеку потежок натпревар ќе е против Хрватска и можна е мала разлика, но секако победа. Третиот натпревар против Нигерија, секогаш нуди три опции. Со оглед на претходните два, дури и нерешено, би било повторно „прво место во групата“.

Следното вкрстување претпоставувам дека би било против Данска. 
Да, Данска која секако ќе има предност пред Перу и Австралија која ќе биде во слична ситуација како и Исланд (во однос на домаќините). Можеби за некого ќе е изненадување, за мене секако не, со Франција тие ми се кандидатите од нивната група.

Е после Данска, во следната фаза ќе е она познато клише на неинвентивните новинари „Финале пред финалето“, кога очекувано е Аргентина да игра четвртфинален меч против Португалија или Шпанија, во зависност од тоа кој ќе биде на првата, а кој на втората позиција во групата.

Меси против Кристијано или на мегдан вистински натпревар против Шпанија.
Но и за тоа немам сомнеж околу резултатот.

На ред ќе е полуфинале.
А полуфинале пак со новинарското клише и досадни наслови, уште едно „финале пред финалето“, Аргентина-Германија.
Да, овојпат полуфинале.
И не верувам дека пак ќе му се посреќи на Геце.

Така беше со Аргентина во Мексико 86-та и следното во Италија 90-та.
Сега на ред е обратната ситуација.

И после Германија, следува финалето во Москва.

Нема да ве замарам со развојот на ситуацијата во втората гранка, но таму ја очекувам репрезентацијата на Уругвај во финале. Уругвај, кој очекувам дека ќе го елиминира префорсираниот Бразил во полуфинале или четвртфинале (зависно од претходно освоените места по групи). Уругвај со Табарез кој има 2 Сп зад себе со прилично значителен успех по отсуството во Германија 2006-та и со можеби најсилен и највоигран состав досега. 
За таа гранка, во некоја следна прилика.

Сега засега само оваа претпоставка ми е битна:
Финале на  15-ти јули на СП во Русија меѓу Аргентина и Уругвај.

П.С.
А оние кои не разбираат фудбал очекувам дека прво прашање ќе им е „А како со Шпанија?“ :))))

14.3.18

Во Струмица „на улица за полуписмената администрација“

Е сега откако заврши мојата голгота со вадење на документи за моето дете родено надвор од Македонија, дефинитивно ја почувствував на сопствена кожа неспособноста на македонската администрација, неедуцираноста, дрскоста, бескрупулозната и одвратна неучтивост која очигледно е еден елемент што нема шанси ни во следните 50 години да се подобри.

Секоја чест на исклучоците, затоа што сепак ги има. Сепак, мнозинството административци кои живеат „на цицка од државата“ треба да се избркаат од работа, да им се одземе правото на пензија и едноставно да се остават „на улица“ или ако сакате попрецизно „дома“ па нека земат волница и нека плетат џемпери за внуците. Но никако да работат на битни и витални позиции во администрацијата.

А голготата ја доживеав во Струмица, место за кое најмалку сум се надевал дека е возможно да ми се случи таква катастрофа, бидејќи во тој град живеат прекрасни луѓе, гостопримливи и едни од најдобрите македонски примери на топлина и заедништво. (Струмица и покрај оваа голгота, ќе остане мој омилен град, по родното ми Скопје. Нема да дозволам дел од административците во градот, да ми ја срушат сликата за можеби и најмилите и најпријателски расположените македонски граѓани, без исклучок)
Но, очигледно дека тоа нема врска со шалтерските работници во МВР.
Не си ги познаваат законите кои им ги пишува на сајтот на нивната интернет страна (МВР).

Оливер Спасовски очигледно е совршено подготвен за „Пајак Прес Конференција“ ама се` уште како „да није одавде“  или „неко меџу нама није наш“ кога станува збор за вработените во неговиот сектор.

А што се случи?

Сите документи заверени и нотирани по пропис, со Апостил и потврдени според Конвенцијата потпишана во Виена на 8 септември 1976 година (на која Македонија е членка), вработената на шалтер не` внесува во „нејзиниот лавиринт на преведување, нотарисување, дополнителни трошоци и трошење на непотребно време по нови шалтери и пропратни институции“, надвор од пропишаниот законик што е објавен во Службен весник. По моето разложување на фактите дека не е во право и дека не смее тоа да ни го прави, госпоѓата продолжува со нејзината хистерија дека „тоа е законот на нејзиниот шалтер, што ѝ дозволувал да може да ни ги врати документите назад и да не знаеме кога и дали ќе ја завршиме процедурата на добивање македонско државјанство на нашето дете (од двајца родители Македонци, родено во Малта) бидејќи детето имало и друго државјанство (!?)“. (посебно што последниот факт е тотално небитен, ако двајцата родители Македонци сакаат нивното дете родено надвор од Македонија да има и Македонско државјанство. Чиниш од дома и бараме кафе, па таа одлучува дали ќе ни даде или не. Тотално лудило!?). Безобразлук каков не би му посакал да доживее ниту на непријател.

Во тој момент кога човек ќе сфати дека во овој дел од „балканската вукојебина“ може и мора да се потчини на „чопоративните закони“ што ги наметнува оној кој е поставен да го води чопорот, нештата омекнуваат. Проголтуваш лудило, со надеж дека наскоро ќе заминеш повторно онаму каде владеат законите во вистинските правни држави. Нервозата ја снемува. А прогресивно и хистеријата кај „исфрустрираниот ум“ се намалува. Попаметниот попушта, нели, но со магични зборови кои мора да допрат до увото на Шалтерот.

Магичните зборови како „О ти семоќно шалтерско Богосуштество, ти бакнувам нозе и водата ти ја пијам, советувај ме и насочи ме кон твојот пат на осветление, О чудесијо возвишена и сезнајна, те молам понизно како слуга твој да го примиш во твоите златни раце и дијамантски прсти мојов документ чесно и читко пополнет со моите грешни два прста и прости ми што ти ја валкам Вселенската чистота со моево барање“ ти ја подотвараат вратата на можноста дека сепак ќе се смилува „божјето шалтерско чедо“.

Па така и би...

Откога ја слушна целата моја молитва, само климна со глава, знак на одобрување дека ќе ги прифати документите и нашиот Лео ќе стане сепак македонски државјанин.

Луѓе, прекрасни, можеби ќе се посомневате во веродостојноста и вистинитоста на целиот овој приказ, но ако некогаш дојдете во слична ситуација, сигурен сум дека ќе ви текне на моиве зборови.
Струмичани очигледно тоа си го знаат бидејќи од нив многу бргу потоа го добив единствениот совет: „Со нив само нежно и понизно, бидејќи ако малку накриво ги погледнеш, тешко дека ќе завршиш работа. Најмалку па во рок.“

Очигледно. Видов на сопствена кожа.

За „Боговите на шалтерите на МВР“ не важат Законите во Македонија.
Можеби така е и низ многу други градови во Македонија, но народецот понизен е навикнат, па не им пречи таквото понижување и непознавање на законите на овие „мали богови паднати на теме“.

А за она отсуство на „Ве молам“ и „Благодарам“, како и насмевката која е задолжителна, би било премногу да оставам запис во истиов текст. Не постои.

Тоа е... мене ми е жал што имав вакво искуство во мојата некогаш обожавана држава... и уште сега ме фаќа нервоза дека ќе морам за 2 години пак да се вратам за да му ги обновам документите на моето дете. 
Секоја чест на исклучоците, на прекрасните луѓе таму се толку малку што скоро и воопшто да не влијаат на генералната слика.

(Да, исклучоците ги има и во Струмица и во Скопје. И на прсти ќе ги изброиме. Без нив и нивната љубезност за да ми помогнат, откако ја видоа целата „моја приказна“ не верувам дека ќе успеев да ја завршам процедурата „нормално“ и со помалку стрес. Благодарен сум со наклон до земја кон тие што си ја знаат работата и се амортизација на полуписмениве кои се на позиции)

Значи, ако не познавате некои од тие малкумина профи и љубезни, јака ви душа луѓенца...

14.2.18

Зошто настапот на Ставре Јада е важен за Македонија и за Олимпизмот кај нас?

Ставре Јада го имаше својот прв настап на Олимпијадата во Пјонг Чанг. Стартуваше во дисциплината која не е својствена за него и под медикаментска терапија, поради малата настинка во претходните три дена. Но, ова не е воопшто „оправдување“ за претпоследното место во Спринтот (пред чиј старт се откажаа многу од послабите натпреварувачи, па остана само светската елита и многу мал дел „средната категорија“), напротив ова е еден солиден настап што треба да постави нова патека кон вистинскиот успех на овој „нордиец“.



Зошто?

Од многу причини, а јас само ќе наведам неколку.

Прво и основно е што ние како мала земја без никаква значајна историја во овие спортови и без никакви позначајни резултати, настапот на самите Олимписки игри со освоена А-норма е многу поважен. Сепак, Македонија е во оние земји кои има желба и секако „ветар во грб“ што го дава Македонскиот Олимписки Комитет за овие спортови и подготовки. Затоа мораме тие факти секогаш да ги имаме предвид. Не беше далеку настапот на тренерот на Ставре Јада, Ѓоко Динески кој излезе од шумата на стартно целната рамнина во време кога се доделуваа медалите, па тоа стана настан кој цел свет го спомена како „геслото на олимпизмот“ дека нема откажување, важно е да се стигне на целта. Потоа Ѓоко Динески стана нашиот најискусен нордиец, доби стипендии од Скандинавците. Го земаа дури во еден момент и под своја закрила. Ете го денес Ѓоко е тренер на Јада и прави пренесување на искуството кај штотуку полнолетниот Ставре, за подобри и подобри резултати со кои Македонија мора само да се гордее.

Втората работа е што Македонија ни понатаму не може да очекува успех од овие спортисти, ако не направи нешто во државата како комплетен програм, не само за олимписки циклус, туку подолгорочен, десетгодишен или и повеќе.

А како тоа би изгледало?

Многу едноставно. 
Онака како што работат другите мали земји без големи резултати во овие спортови.
Се прави првенство, се филтрираат резултати и на крај по година или три, ќе видат кои се тие во кои ќе треба да застанат целосно финансиски и мотивирачки. А останатите елементи од првенството продолжуваат како филтер за селектирање.

Во случајов тоа би изгледало вака:

Ставре Јада е токму пример за таков исчекор.
За него знаеме е дека е од ретките што има и „генетски материјал“ за овој спорт. Неговиот татко беше „нордиец“, со не многу големи резултати, но со активно спортување локално во рамките на Македонија и околните балкански земји. Неговиот дедо исто така. Во 70-те години од минатиот век освои неколку трофеи во истиов спорт, локално во рамките на Македонските натпревари. Значи, тој дел од материјалот го имаме на вистинското место. Во младиот Јада. И го имаме конечно и на големите настани. Си освои А-олимписка норма. Стигна до Олимпијадата на 18 годишна возраст, нешто за кое неговиот татко и дедо сонувале цел живот.

Е сега, оттука е важен моментот „иднина“.

Да бидеме искрени, со „домати и пиперки“ не се станува професионалец и не се освојуваат трофеи меѓу светската елита. Задолжителен е професионалниот пристап во сите сегменти, од исхрана до одмор, од тренинг до опрема.

Сега е моментот, државата, Федерацијата и самиот Јада, да одат на ниво погоре.
Тоа значи да се обезбедат услови за врвни тренинзи и циклус.
Ставре Јада ќе биде македонска гордост, само под услов да замине да живее во Скандинавија.
Тоа подразбира да биде стипендиран, да замине на пример во Норвешка или Финска, да продолжи таму со школувањето во рамки на спортов. Таму да стане член на некој од нивните клубови. Цела година да се натпреварува, да учи од најдобрите и да тренира со најдобрите. Исхраната и суплементите да му бидат под посебен надзор и режим.

За следната Олимпијада ќе имаме еден друг Ставре Јада.

Нема да се спорни веќе бодовите за исполнување на норма.

И тука е веќе третиот момент потоа. 

Македонскиот Олимписки Комитет ќе биде она наше „ветар во грб“. (а тие знаат како треба и знаат дека се` е остварливо со добра програма и нивната поддршка) 

Тогаш, Ставре „знаменосецот“ ќе биде нашата „нордиска“ гордост. Тогаш нема да се сомневаме дали ќе заврши или ќе биде последен. Напротив, ќе очекуваме влез во финале, а потоа и меѓу првите 10, на следната или таа по неа Олимпијада.

Ставре ќе биде нашиот „нордиски Горан Пандев“, ако смеам да направам таква паралела, колку за пластичен опис.

По Ставре ќе тргнат еден куп Крушевчани и Мавровци.
Најдобрите ќе бидат филтрирани низ државните првенства, а најдобриот еден, двајца или тројца, по 10-15 години ќе ги пратиме кај Ставре Јада во Финска, под негово покровителство да го развиваат „нордискиот спорт“ од Македонија.
Знам дека ова е само една хипотетичка ситуација, но тоа е онаа иднина и тоа е тој циклус што ни е потребен и зад кој сигурен сум дека ќе застане државата и МОК.


А сега е шансата. 
Генетскиот материјал го имаме. 
Да го продолжиме во обликување, форматирање и сетирање.